Başak...

"Çocuklar düzyazı olmasın diye

anneler var

Anneler nar

çocuklar dağılmasın diye

Anneler büyümez ki çocuklar kadar

anneler şiir

 …

Elma, armut, kavun karpuz,

incir, limon, üzüm, zeytin,

erik, canım, vişne, kiraz…

Bahçede düzyazı yok

ne güzel şiir

(Çal onları ince çocuk,

taze hırsız, turfanda şair)

…

( Haydar Ergülen - Mırıldandığım Şeylersin)              

Benim gibi bir yanı hep doğada  olan  bir insan için kentte yaşamak çok zor.

Dağları özlüyorum hep ;  patikaları,  ağaçları, kırları , kuşları, dupduru gökyüzünü…

 Bu aralar ise  buğday başaklarını özlüyorum. Gözlerimin önünden her dem,  rüzgârda salınan buğday başakları geçiyor.

Çocukken köye gittiğimde dedem, buğday başaklarını göstererek buğday türlerini anlatırdı bana. İnce uzun olana 'menceki' ; biraz daha toplu olana ise 'aşurelik' derdi.( Ya da tersi miydi? )  Bir de 'hökümat buğdayı'ndan söz ederdi. Hökümat  bize kıtlıkta buğday verdi, bir yıl ektik bir daha ekmedik,  derdi. Yıllar sonra bir yerlerde okuyarak öğrenmiştim. Devlet, birkaç yıl peş peşe kurak geçince,  Meksika'dan buğday almış ve bu buğdayı köylülere dağıtmıştı. Kırmızı renge çalan bu buğdaydan yapılan ekmek de kırmızıya çalınca ,  bizimkiler bir daha bu buğdayı ekmemişti.

Bu aralar bir de Başak'ı özlüyorum.

Buğday başakları gibi güzel , sevgili yeğenim Başak'ı özlüyorum.

Başak daha on yaşında.

Kıvır kıvır saçları, ışıl ışıl gözleri var. Gözlerinden sevgi ve zekâ fışkırıyor. Aynı kentte yaşayamamanın, birlikte zaman geçirememenin eksikliğini yaşıyorum.

Büyümesini, büyürken oluşan değişiklikleri görmek istiyorum.

Ama hayat böyle işte ,  ben buradayım, onlar taa orada.

Geçen yıl, Başaklar  bize konuk oldular.

Sarılıp uyumak istedim, annesinden başkasıyla uyumadığını gerekçe göstererek izin vermedi. Ama ben sabaha karşı yatağına girdim, onu severek, koklayarak,  saçlarını okşayarak,  ; onunla uyudum.

Birlikte denize gittik, yüzdük.

Ona yüzmeyi öğrettim.

Saçlarında renkli renkli tokalar, üzerinde etekleri fırfırlı , bembeyaz bir giysiyle Antalya'nın yaz sıcağında Kaleiçi'e indik, gezdik,  dondurma yedik. Yıllardır çay bahçelerinde oturmuşluğum yoktu. Çay bahçesinde oturduk, çekirdek çitledik. 'Çay bahçesi müziği' dinledik.

Başak  konuştu biz dinledik.

Hani çok eskiden kitap komünleri vardı.

Şimdi masal gibi gelebilir ama anlatayım. Kitabın (pek)  olmadığı , herkesin yoksul olduğu,  kimsenin kitaba para ayıramadığı yıllarda , yedi sekiz arkadaş bir araya gelir, ortaklaşa kitap alır , dönüşümlü okur, sonra biten kitap sırasıyla birimizde kalırdı.Böylece hepimizin kitaplığı da oluşmaya başlardı.

Sonra işte darbe oldu… Her şey tarûmar oldu.

Okul tatil oldu ya Başak sabahları hava çok ısınmadan sokağa çıkıyor, arkadaşlarıyla oynuyor. Öğleden sonra,  arkadaşlarıyla dönüşümlü olarak her defasında ayrı bir evde toplanarak kitap okuyorlar. Benim dünya güzeli sevgili kız kardeşim Başak'ın annesi Nurten ile arkadaşlarının anneleri çocuklarının kitap okumaları için her türlü olanağı sağlıyorlar.

Başakların bu 'kitap komünü'nü  bana anlatılınca, aslolan yorumlamak değil; değiştirmektir dediğimiz, bunun için okuduğumuz, bunun için yollara düştüğümüz  günler geldi usuma.

Ben,  Başak için onun uzakta yaşayan , yılda ancak bir kez görebildiği yazar dayısıyım.

Sevgili Başak, kitaplarla olan dostluğumu biliyor ya bana hediye olarak kendi elleriyle hazırladığı, üzerine resimler çizdiği,  bir yerlerden kesip resimler yapıştırdığı, bir de adını yazdığı kitap ayracı göndermiş.

Son yıllarda aldığım en ince , en güzel  hediye olduğunu söylemesem kadim dostum  kitaplar üzülür.

Yazarlık mazarlık bir yana da Başak'ın dayısı olmak, ondan böyle incelikle hazırlanmış bir hediye almak  dünyanın en müthiş duygusu.

Bunu da söylemesem Başak üzülür.

Ben hiç üzer miyim 'kitap komününün içindeki buğday  Başak'ını' ?