“O zamanlar yaşadım ve özgürdüm yine de.
Bakıyordum göğe de, toprağa da, ırmağa da,
Dengesini korumak, dolaşmak çevremde
Ve kuşlarını ve balını mevsimler yaratmada
Siz ki yaşıyorsunuz, n’ittiniz bunca zenginliği?
Yerindiniz mi benim çırpındığım zamanlara?
Ortak hasatlar için toprağı ektiniz mi?
Zenginleştirdiniz mi oturduğum kenti acaba?
Yaşayanlar, ürkmeyin hiç benden, ben ölüyüm işte.”
Robert Desnos
“Yapıdan yoksun,inşa sorunlarıyla araları pek iyi olmayan,imgesiz,çağrışımsız şiir yazmayı bir tür beceri sayan,içeriksizleşmeyi amaçlayan,dille,biçimle uğraşmayan ve müteşairliği çoğaltan bu tür şiirlerin son dönemlerde dergilerde çok fazla olduğunu görmekteyiz....
Kaosun ardındaki gerçekliğinin kavranamaması. Teknolojinin birey üzerindeki belirleyiciliği, bireyin yaratma özgürlüğünü engellemesi,hatta bireyi oluşturmadan bireyci bir ferde dönüştürmesi, ekonomik,tüketen insan haline getirmesi,tasımsal (simülatif) değerler yaratması ve medya aracılığıyla bu değerleri gerçek değerler gibi göstermesi.
Kaos olarak algılatılan dünya oysa tam da bu saydığımız, örgütlü güçlerin paylaştığı böyle bir dünyaydı.Bunlar algılanamadı.
Zahiri olan, saçmalık olarak şiire olduğu gibi yansıdı.
Derken ortak bir söyleyişin egemen olduğu,imgeden çok hayatla ilgisi olmayan,ideolojiden soyunduğunu varsayan (!) içeriksiz bir şiire yani...”
Demişti Şiir Dil, Şiir Dili adlı kitabında Metin Cengiz.
Haklıydı. Epeydir güzel bir şiir yoktu ki hiçbir yerde.Hayat,nasıl plastikleştiyse,böyle bir söz söylemek canımı yakıyor ama,Türkiye şiiri de bu kaosun bu değersizlikler yığının ortasında plastikleşti,okunmaz hale geldi son yıllarda.
Öylesine yavan, öylesine söz yığını,öylesine duygusuz,öylesine derinliksiz...şeyler yayımlanıyor ki,dilim bu metinlere şiir demeye varmıyor.
Erdal Alova’nın Sözcükler Dergisi’ndeki şu şiiri,bak işte hâlâ şiir yazılıyor sözünü,söyletti yeniden.
Birlikte okuyalım, işte şiir:
LORCA’NIN KURŞUNA DİZİLİŞİNİ TAZMİN
"Dördümüzdük
Zeytinliğe giden kamyonda
Bir öğretmen
Harfler,sayılarla dolu aklı
İki boğa güreşçisi
Kanla dolu gözleri
Kumla dolu
Bitmemiş şiirlerle dolu yüreğim
Annemin gözleri
Zakkumlardan bir dereyle dolu
Unuttuğum zaman bütün duaları
Bir ateş böceği yağdı üstüme
Birden serin bir nar duydum göğsümde
Dökülürken gözlerimden acı zeytinler
Anladım ki öldürülmüşüm"
Yalnız Lorca mı öldürülen?
Girişte şiirini alıntıladığım Fransız Şair Robert Desnos, Gestepo’nun kamplarında yıllarca yaşayıp kurtarıldıktan birkaç gün sonra ölmedi mi?
Bizden Sabahattin Ali,Ümit Kaftancıoğlu,Metin Altıok,Behçet Aysan,Uğur Kaynar,Asım Bezirci.... öldürülmediler mi?
Peki ya öldürülen gazeteciler?
Çok eskiye gitmeyi bırakın, son otuz yılda onlarca gazeteci katledilmedi mi?
Recai Ünal, Metin Göktepe, Uğur Mumcu,Bülent Ülkü,Hüseyin Deniz,Kemal Kılıç,Musa Anter, Ahmet Taner Kışlalı...
ilk ağızda aklıma gelenler.
Peki içinizde gencecik yaşında göz altına alınıp kendisinden bir daha haber alınamayan Nazım Babaoğlu’nu anımsayan var mı?
Ya hayatın içinde kıstırıldığı için, Mayakovki,Slvia Plaht,bizden Beşir Fuat,Nilgün Marmara,Kaan İnce,Sosyal Ekinci... intihar etmediler mi?
Ya Nazım Hikmet gibi,Yılmaz Güney gibi, Ahmet Kaya gibi...çok sevdikleri ülkelerinden ayrılmak zorunda kalanlar?
Mi,mi mi...soru ekleriyle biten cümle kurmak o kadar kolay ki.
Sordum,sordum da “devlet dersinde öldürülmüş”lerin tümü geldi aklıma.
”Şiirimiz gül kurutur abiler” diyen sevgili Ece Ayhan’ın “Meçhul Öğrenci Anıtı” şiiri geldi:
“...
Buraya bakın, burada,bu kara mermerin altında
Bir teneffüs daha yaşasaydı
Tabiattan tahtaya kalkacak bir çocuk gömülüdür
Devlet dersinde öldürülmüştür...”
“Devlet dersinde öldürülmüş,” sevgili Hrant Dink kardeşim geldi aklıma.
Canım kardeşim, kıyıdan köşeden,sağdan soldan,ortadan tüm linççilere - ırkçılara inat,hayatı güzelleştirmek için,sevgi dolu,kardeşçe bir dünya için; katillere, barbarlara, vandallara, vasatlara inat...biz her renkten kardeşin buradayız.
”Bu memleket bizim”, demişti ya Nazım işte aynen öyle.
Bu memleket bizim, biz burada olacağız.
Yırtık pabuçların, kaldırıma dökülen kanın bizim.
Sen bizimsin.
Uğurlar olsun kardeşim, uğurlar olsun hemşehrim, uğurlar olsun canım ciğerim!
Sabahattin Ali ve Ümit Kaftancıoğlu ağabeylerime, Cahit Sıtkı’nın sevgili yeğeni Namık Tarancı düştaşıma... başta olmak üzere “devlet dersinde öldür(t)ülmüş tüm canlarıma selam söyle...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder